ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΘΑ ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ....

Είχε αρχίσει να ιδρώνει και έλεγε να κάνει ένα διάλειμμα να ξεκουραστεί. Κοίταξε το ρολόι: 14.26. Εντάξει είχε ακόμη ώρα πολλή μπροστά της. "Το πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι...." τραγούδησε και χαμογέλασε... Όντως στις 20.00 έπρεπε οπωσδήποτε να είναι στον Πειραιά. Μία ώρα προσπαθούσε να φτιάξει τη βαλίτσα! Δεν πειράζει, αξίζει τον κόπ, σκέφτηκε και αποφάσισε τελικά να μην κάνει το διάλειμμα. Έριξε μια ματιά σ' αυτά που ήδη είχε βάλει μέσα: Παρεό, μαγιώ, τζην, μπλουζάκια, κάτι παλιά φορεματάκια που αγαπούσε πολύ... "Τι άλλο πρέπει να πάρω;", αναρωτήθηκε και γύρισε ξανά προς την ντουλάπα. Εσώρουχα! Είχε ξεχάσει τα εσώρουχα! Γελώντας έβαλε όλα τα "αγαπημένα" και άνετα εσώρουχα της. "Ωραία! Τελειώσαμε με την ένδυση" είπε φωναχτά. Η μελωδία του κινητού της την ξάφνιασε. Ο Αλέξης! "Έλα μωρο!", ακούστηκε η σέξι φωνή του από την άλλη άκρη της γραμμής. "Ετοιμάζω τα πραγματά μου", είπε εκείνη και ο τόνος της έδειχνε οτι ήθελε να δικαιολογηθεί. "Θα σε έπαιρνα τώρα τηλέφωνο", συνέχισε. "Εντάξει κοριτσάκι" την καθησύχασε ο Αλέξης, και οι δύο αυτές λέξεις του έκρυβαν ένα χαμόγελο απο κείνα που την έκαναν να πέφτει ξερή! "Λοιπόν! Θα τα πούμε στο εκδοτήριο στις 8 ακριβώς! Έτσι;". "Ναι", απάντησε εκείνη μονολεκτικά. "Μη μου πεις οτι μετάνιωσες..." είπε εκείνος με ολοφάνερη απογοήτευση. Είχε άραγε μετανιώσει; Ούτε και η ίδια μάλλον δεν ήξερε. "Όχι", απάντησε και πάλι με μία μόνο λέξη κάνοντας τον πραγματικά να ανησυχήσει. "Στις 8 θα είμαι εκεί. Η απόφαση είναι δική σου." Της έστειλε ένα μεγάλο φιλί που ταξίδεψε αστραπιαία μέσα απο καλώδια και κεραίες και έφτασε στα αυτιά της για να την κάνει να τιναχτεί από ανατριχίλα.
Έκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε μηχανικά να γεμίζει τη βαλιτσούλα της με τα υπόλοιπα. Κάτι σανδάλια, ένα βιβλίο, τα καλλυντικά της και 2-3 cd. Έκλεισε το φερμουάρ βιαστικά και την έβαλε στην άκρη. Άνοιξε ένα συρτάρι στο ντουλάπι της και πήρε κάτι χαρτιά απο μέσα. Γύρισε για μια στιγμή πίσω - σαν να δίστασε - πήρε τη τσάντα της, πήρε τη βαλίτσα της κι έκλεισε απαλά πίσω της την εξώπορτα. "Πήρε το μετρό για Πειραιά" όπως λέει και το τραγούδι. Καθώς έτριζε ο συρμός στις γραμμές, έτριζαν όλα μέσα της. Ο Αλέξης σε πρώτο φόντο. Η γνωριμία τους. Τα πρώτα αγγίγματα. Τα πρώτα λόγια. Οι πρώτες εξομολογήσεις. Κι έπειτα αυτή η μανία που είχαν ο ένας για τον άλλον. Δεν χόρταιναν να είναι μαζί. Η εξοικείωση, ο έρωτας, το πάθος και ο πόθος που δεν έσβηνε μέσα τους. Οι τρυφερές τηλεφωνικές τους συνδιαλέξεις, οι φλογερές τους συζητήσεις.... Έκλεισε τα μάτια. Ο συρμός μπήκε κάτω από τη γη. Σκοτάδι και έξω και μέσα της. Κύλησε ένα δάκρυ που το σκούπισε βιαστικά. Έβαλε τα γυαλιά ηλίου......

"Γύρισες αγάπη μου;" άκουσε την ώρα που άνοιγε την εξώπορτα. "Πήρα φαΐ απ' έξω. Το μωρό κοιμάται εδώ και δυό ώρες...."
Έσπρωξε τη βαλίτσα κάτω από τον καναπέ κι έτρεξε να χωθεί στην αγκαλιά του.
"Είχες πολλή δουλειά ε;" είπε και της χαμογέλασε... "Γιώργο...." πρόλαβε να του πει και έσκυψε στον ώμο του για να κρύψει το λυγμό που ανέβηκε στο λαιμό της........

ΝΤΑΛΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!

Πέρασε πολύς καιρός !!!! Ορίστε, ποστάρω πάλι.... Μας έπνιξε η ζέστη, οι διακοπές ρεύματος..... τι να γίνει... Περιμένουμε ακόμα να έρθουν εκείνες οι ευλογημένες μέρες της άδειας!!!!!

ΣΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΑΔΕΙΑΣ

Μαζί με το καλοκαίρι, πακέτο πάει και η άδεια. Και αρχίζουν οι μάχες στο γραφείο΄: "Εγώ θέλω τις 2 μεσαίες εβδομάδες του Αυγούστου" "Δε νομίζω γιατί ΕΓΩ θέλω τις εβδομάδες αυτές" "Μα ο άντρας μου αυτές τις εβδομάδες έχει άδεια από τη δουλειά του" "Πες του να αλλάξει" "Μα δε γίνεται τότε κλείνει το γραφείο τους" "Μα εγώ έχω ήδη κλείσει και δεν μπορώ να αλλάξω. Έκλεισα εισιτήρια με την Aegean και δεν μπορώ να αλλάξω ημερομηνίες" "Κι εγώ τι πρέπει να κάνω; Γιατί δεν είπες κάτι πριν κλείσεις εισιτήρια;"..... Και μαζεύονται οι άντρες του γραφείου "Γυναικοκαβγάς!!!!!!!!".... Και πάνε λέγοντας οι καβγάδες, οι λογομαχίες και τα μαλλιοτραβήγματα (λέμε τώρα)! Όλοι κρατάνε από ένα ημερολόγιο στο χέρι, σβνήνουν και σημειώνουν ημερομηνίες... Σκέτη τρέλα! Όσο για μένα, τους αφήνω να τελειώσουν με τις "ανωμαλίες" τους.... κι οτι μείνει... ας είναι και "off season"... Καλύτερα.... Πιο λίγος κόσμος, περισσότερη άνεση, περισσότερη παραλία και θάλασσα να μας αναλογεί!

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, ΘΑΝΑΣΗ;

Τελικά τα έκανα σχεδόν όλα... Πήγα θάλασσα (αρκέστηκα στο περσινό μαγιώ αλλά δεν πειράζει καθόλου), ξεκουράστηκα, βγήκα έξω, χόρεψα, ξεκουράστηκα, ονειρεύτηκα, ξεκουράστηκα, έφαγα μεξικάνικο, ξεκουράστηκα.... Ήταν ωραίο το σαββατοκύριακο που πέρασε... Ελπίζω τα επόμενα του καλοκαιριού να είναι εξίσου ωραία και καλύτερα....!

ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΟΥ 'ΝΑΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Αυτό το σαββατοκύριακο θα χορέψω, θα γελάσω, θα πάω θάλασσα (πρώτα θα πάρω ένα καινούργιο μαγιώ), θα ακούσω πολλή μουσική, θα ξεκουραστώ, θα κάνω έρωτα, θα κοιμηθώ, θα ξεκουραστώ, θα ονιερευτώ..... Θα με φτάσουν οι ώρες μέχρι τη Δευτέρα το πρωί; Αμφιβάλλω... Θα προσπαθήσω όμως. Πρέπει να πάω στη θάλασσα. Θα μου κάνει καλό! Μου 'ρχεται τώρα στο μυαλό ένα τραγούδι - πού το θυμήθηκα και μου κόλλησε τώρα - "Αυτό το καλοκαίρι θέλω να γλεντήσω, τίποτα να μη σκεφτώ.....". Η Μαντώ το ΄λεγε.... Τρομέρο κομμάτι (Χαχα!) .... Να δω τι απ' όλα αυτά θα κάνω αυτό το σαββατοκύριακο! Λέω να κλείσω τον υπολογιστή και να αρχίσω!

ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ......

".....Είναι κι αυτοί που μου μαυρίζουν τη ψυχή μου
Κάτι τυπάκια που το παίζουν αυθεντία
Φοράνε Timberland παπούτσια στη ζωή μου
Και με κλαρίνα μου τρυπούν τη φαντασία....."

Είναι κάτι τύποι που το παίζουν ανώτεροι και ψαγμένοι και καλά, δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους γιατί έχουν αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό και καλά, όταν τους ζητήσεις κάτι αρνούνται κατηγορηματικά γιατί έχουν το προσωπικό τους schedule και δεν χωράει κάτι επιπλέον και συνήθως έχουν την εντύπωση οτι γνωρίζουν τα πάντα για τα πάντα.
Και έρχεται η ώρα που ζητούν - αυτοί οι τύποι - κάτι.... ΧΑ! Κι επειδή νομίζουν οτι ο κόσμος είναι δικός τους - επειδή τον έχουν κατακτήσει με την ανατροφή, την εις ευρωπαϊκάς χώρας εκπαίδευση, τον κώλο τους που σούζεται και το βαθύ γελοίο ντεκολτέ (καλά σκέφτεστε: "οι τύποι" = μια κότα = μια κοπέλα) - το ΑΠΑΙΤΟΥΝ πάραυτα και προσπαθούν να σε γελοιοποιήσουν, να σε μειώσουν και να σε κάνουν να νιώσεις τόσο μα τόσο κατώτερος ώστε να πιστέψεις οτι στα μάτια τους είσαι μια κουκίδα τόοοοοση δα. Και εξηγείς με όση ευγένεια διαθέτεις οτι δεν είναι σε θέση να απαιτούν γιατί κάποια πράγματα ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥΣ κι όσο κι αν θέλεις κι απαιτείς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να γίνουν πριν.
Και σε βρίζουν.....
Πόσο ασήμαντοι είναι αυτοί οι τύποι για μένα.... Τόσο πολύ, που μέχρι να γράψω αυτές τις γραμμές.... μου πέρασε κι ο θυμός....
Πόσο λυπάμαι αυτά τα ανθρωπάκια που επιτίθενται "αφ' υψηλού"!
Get a life .... που λένε και στο χωριό σου.....

ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΜΕΡΑ

Ξύπνησα κεφάτη το πρωί
Έδιωξα από πάνω μου την γκρίνια
Έγιναν τα μάτια μου λουστρίνια
Πήρα τη ζωή μου απ' την αρχή

Κοίταξα την πόλη τρυφερά
Έδιωξα το σύννεφο το γκρίζο
Ένιωσα σαν άστρο να γυαλίζω
μέσα σ' ανθρωπάκια σκοτεινά

Αλλιώτικη μέρα, ανάβω φωτιά
Σου λέω καλημέρα, σε παίρνω αγκαλιά
Αλλιώτικη μέρα, καλό ξαφνικό
Μαζί μ' όλα τ' άλλα κι εμένα αγαπώ
Μ' αγαπώ

Μέτρησα τον κόσμο δυο φορές
Μέσα στα απλά είν' τα ωραία
Όπως όταν είμαστε παρέα
Τι καλό που κάνει ένας καφές

Μέσα από παράπονα συρτά
Ξέφυγε κι αλλάζει η ζωή μου
Σήμερα γιορτάζει η ψυχή μου
κι όλα θα τα δω χρωματιστά

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Είναι η ώρα σκληρή που ξυπνάω το πρωί
Είσαι η πρώτη μου σκέψη και πρώτη ευχή
κι αν ρωτάω για σένα την κάθε σιωπή
μου απαντά αυστηρά η ζωή θα σου πει

Καφές πικρός και ξανακλείνω τα μάτια
μια θάλασσα να δω ποτέ πια δεν θέλω
Γιατί ποιο πλοίο ποιο μπορεί να σε φέρνει
που ούτε η ζωή δεν το καταφέρνει

Καλημέρα κι όποιος αντέξει
άλλη μια μέρα που μου χρωστάει
να σ' επιστρέψει, καλημέρα

Είναι η ώρα σκληρή που ξυπνάω το πρωί
μέσα στον ύπνο μου σ' είχα στο σώμα βροχή
Κι αν ρωτάω για σένα την κάθε αστραπή
μου απαντά αυστηρά η ζωή θα σου πει

Καφές πικρός και ξανακλείνω τα μάτια
Το όνομα σου δεν θα πω ποτέ πάλι
Γιατί αν σ' έβαζα για λίγο στο στόμα
θα σ' ήθελα σαν το μωρό λίγο ακόμα

(Ελεάνα Βραχάλη)

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Σήμερα όλα είναι καλύτερα... Λες και είναι πιο φωτεινά όλα... Τα βρήκαμε με τον Αγάπη και λέμε να αφήσουμε αυτή τη μεγάλη παρένθεση πίσω μας... Ελπίζω να γίνουν όλα όπως πριν... 11 χρόνια μαζί! Δε γίνεται να πάνε όλα χαμένα.. Μπροστά στα 11 χρόνια αυτή η άσχημη γκρίζα παρένθεση φαίνεται πολύ μικρή. Ευτυχώς που είναι οι φίλοι.. ή μάλλον Η φίλΗ. Χωρίς τη βοήθειά της κι αυτές τις ανεξάντλητες συζητήσεις πρωί-μεσημέρι-βράδυ, σαν αντιβίωση, νομίζω πως δεν θα τα είχα καταφέρει. Πάνε λίγες μέρες που τα βρήκαμε. Και νιώθω πολύ καλύτερα! Τώρα είμαι γραφείο. Βαριέμαι αφόρητα να δουλέψω. Πίνω τον παγωμένο μου καφέ και προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Αδύνατον! Θέλω να κάνω σκασιαρχείο και να πάω εκδρομή μαζί του. (Με διακόπτουν για τις πιο απίστευτες βλακείες! Δεν μπορώ να δουλέψω σήμερα λέμεεεεεε έχω "καλοκαίρι"!)
Έκανα πολλές απόπειρες τους τελευταίους μήνες, τον χειμώνα που μας πέρασε. Προσπάθησα να αλλάξω δουλειά (απέτυχα ή μάλλον ακόμα περιμένω απάντηση) - προσπάθησα να χωρίσω (απέτυχα ή μάλλον τα βρήκαμε) - προσπάθησα να αδυνατίσω (απέτυχα ή μάλλον έβαλα μια άνω τελεία και εντός των ημέρων επαναρχίζω συστηματική προσπάθεια).
Ήταν ένας χειμώνας πολύ βροχερός για μένα... Πολύ κλάμα... Δεν θέλω να τον ξαναπεράσω τέτοιο χειμώνα... θέλω να χαίρομαι τη ζωή μας με τον Αγάπη, να είναι αναμμένο το τζάκι, αναμμένα τα κεριά, αναμμένοι κι εμείς... Δεν έχουμε ζωή να χάνουμε....
ΤΕΛΟΣ όμως με τον χειμώνα. Πίσω μας τα αφήνουμε όλα αυτά κι είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε το καλοκαίρι! Μας βλέπω να είμαστε αραγμένοι στις ξαπλώστρες και να βλέπουμε τον Α. να παίζει με τα κουβαδάκια του και τα φτυαράκια του και να θυμώνει που δεν γίνεται καλό το κάστρο του. Να μπαίνουμε κι οι τρεις στη θάλασσα να παίζουμε με το νέρο. Και στην επιστροφή να παίρνουμε παγωτό και να έχουμε όλοι την ηλικία του Α. ! 3 χρονών να είμαστε και οι τρεις!
Και τα βράδυα όταν θα έχει κοιμηθεί το μωρό, να καθόμαστε στην αυλή και να μυρίζουν τα λουλούδια μας. Να πίνουμε μπύρα, παγωμένο τσάι, βότκα και να μιλάμε και να γελάμε. Να θυμόμαστε. Μόνο τα καλά!
Πραγματικά, το εύχομαι αυτό να είναι το καλοκαίρι μας.... Να γεμίσουμε ήλιο, αλμύρα και έρωτα να αντέξουμε τον χειμώνα που θα ακολουθήσει!

ΕΓΙΝΕ ΡΟΥΤΙΝΑ ΔΙΧΩΣ ΧΡΩΜΑ.....

Μην πεις ποτέ - Χρήστος Δάντης


Πως πέρασε ο χρόνος μακριά σου σκοτείνιασε o κόσμος δίχως τα φιλιά σου
στοιχειώνουν τα σημάδια της παλιάς αγάπης
που έσβησε από λάθος πριν να γίνει πάθος
έγινε ρουτίνα σχέση δίχως χρώμα κι όμως κατά βάθος σκέφτομαι ποτέ

Μην πεις ποτέ

Δε πρόσεξα συνήθειες να αλλάζεις δε σ' άκουσα τις νύχτες πως τρομάζεις
Δε μέτραγα τις ώρες που 'σoυν μακριά μου
ζoύσαμε σαν ξένοι δεν ήσουν πια δικιά μου
κι όταν οι ενδείξεις γίναν αποδείξεις φτάσαμε στο τέλος αλλά ποτέ

Μην πεις ποτέ

Μην πεις ποτέ σε μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή
Πετάς στα σύννεφα σαν όνειρο που απρόσμενα σου βγαίνει αληθινό
Να κάνεις πάντα αυτό που θες να ζεις την κάθε σου στιγμή
Και ας μαζεύεις ένα προς ένα τα κομμάτια τις ζωής που σκότωσες χωρίς ενοχές

Μην πεις ποτέ

Περίμενα τι μέρα να αντιδράσεις και βρήκες λόγο να με προσπεράσεις
Ζωές σε δυο παράλληλες γραμμές πλημμυρισμένες τύψεις δίχως αντιρρήσεις

κάνεις πως δεν βλέπεις λέω αυτό που θες για κοίτα με στα μάτια
ορκίσου πως ποτέ μην πεις ποτέ

ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

"Κι η φθινοπωριά μέσα μου κι έξω
νοτιάς φυσάει ανιαρός
Ναι το ξέρω, είχα πει θ' αντέξω
μα δεν βοηθάει κι ο καιρός"

Μα συγνώμη, καιρός είναι αυτός; Φτάνει πια.... Θέλουμε πίσω την άνοιξη.... Ξέρετε, αυτήν με τις αμυγδαλιές, τα κοντομάνικα, το γρασίδι, τις βόλτες στη θάλασσα, τα φραπέ.... Και κυρίως τον έρωτα και τις αντιστάσεις μας πιο χαλαρά.... Και να είσαι καλά χαλιέσαι με τον καιρό έτσι, όχι εγώ που κουβαλάω και τρεις πίκρες.....

Ο ΜΑΗΣ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΙΚΑ

"Ο Μάης είναι μουσική από παλιό τραγούδι

από κλαδί ροδακινιάς και από λεύκας χνούδι

δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει

είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει…"

Τι ωραία που τα γράφει ο Ηλίας Κατσούλης και τι ωραία που τα τραγουδά ο Παντελής Θαλασσινός.....

Ο Μάης μου όμως σήμερα ξύπνησε με μανιώδεις ανέμους, βρέχει λάσπες και έκρυψε τον ήλιο πίσω από κάτι σύννεφα γκρίζα....

Όλα γκρι.... Έξω και μέσα.....

ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ...

Έβλεπα ψες τον μαραθώνιο συλλογής χρημάτων στο MEGA, για τη δημιουργία ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά. Πολύς πόνος. Ξέρουμε οτι υπάρχει αλλά ξεχνάμε, μέχρι να δούμε τέτοιες εκπομπές και να θυμηθούμε όλα αυτά τα παιδιά που υποφέρουν, που πονούν. Όλους αυτούς τους γονείς που περνούν όλο αυτό το μαρτύριο δίπλα από τα παιδιά τους. Πώς αντέχουν; Πόση δύναμη χρειάζεται κάποιος για να αντέξει αυτές τις δοκιμασίες; Ελπίζω την επόμενη φορά που θα σκεφτώ κάτι "μικρό", κάτι ευτελές, κάτι χαζό, να θυμηθώ οτι υπάρχουν και πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από αυτά που με κάνουν να "πέφτω". Δόξα τω Θεώ έχουμε την υγεία μας.... Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε κάθε πρωί μόλις ξυπνήσουμε, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε. Και να λέμε σ' αγαπώ, και να αγκαλιάζουμε, και να ακούμε - κυρίως τα παιδιά μας - και να δίνουμε σημασία στο καθετί, μικρό και μεγάλο. Μόνο έτσι θα ζούμε τις στιγμές....

Τα αγαπημένα μου λουλούδια.... Ορχιδέες όλων των ειδών....

ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ ...

Να 'μαστε πάλι εδώ .... παρέα. Ένα σαββατοκύριακο ψιλοχάλια ήταν αυτό που πέρασε. Ουδέτερο, ψυχρό, αδιάφορο... Τίποτα να μένει στο μυαλό πέρα από την πίκρα... Άλλες δύο μέρες πέρασαν... Άκουσα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο και με άγγιξε : "Αφού η ζωή είναι επαφή, είναι η γεύση κι η αφή... Η ζωή είναι εκεί που δε μετράει η λογική, είναι ο ήχος της φωνής σου να μου λέει στο ακουστικό σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ ..."

ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ...

Η Παρασκευή είναι η κατ' εξοχήν δύσκολη μέρα της εβδομάδας στη δουλειά μου. Κι ενώ έχω πάαααρα πολύ δουλειά, κι ενώ το Pc μου κολλάει ανυπόφορα και το έβαλα να τρέξει ένα σκανάρισμα, αποφάσισα να δημιουργήσω blog... Καλή μέρα διάλεξα ε; Από καιρό με έτρωγε η ζήλια για τα blogs που κατά καιρούς διαβάζω... Δεν πάω να μιμηθώ, έναν τρόπο να κρατώ ημερολόγιο και να εκτονόνωμαι λεκτικά ψάχνω κι εγώ!
Καλή αρχή λοιπόν...