ΕΓΙΝΕ ΡΟΥΤΙΝΑ ΔΙΧΩΣ ΧΡΩΜΑ.....

Μην πεις ποτέ - Χρήστος Δάντης


Πως πέρασε ο χρόνος μακριά σου σκοτείνιασε o κόσμος δίχως τα φιλιά σου
στοιχειώνουν τα σημάδια της παλιάς αγάπης
που έσβησε από λάθος πριν να γίνει πάθος
έγινε ρουτίνα σχέση δίχως χρώμα κι όμως κατά βάθος σκέφτομαι ποτέ

Μην πεις ποτέ

Δε πρόσεξα συνήθειες να αλλάζεις δε σ' άκουσα τις νύχτες πως τρομάζεις
Δε μέτραγα τις ώρες που 'σoυν μακριά μου
ζoύσαμε σαν ξένοι δεν ήσουν πια δικιά μου
κι όταν οι ενδείξεις γίναν αποδείξεις φτάσαμε στο τέλος αλλά ποτέ

Μην πεις ποτέ

Μην πεις ποτέ σε μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή
Πετάς στα σύννεφα σαν όνειρο που απρόσμενα σου βγαίνει αληθινό
Να κάνεις πάντα αυτό που θες να ζεις την κάθε σου στιγμή
Και ας μαζεύεις ένα προς ένα τα κομμάτια τις ζωής που σκότωσες χωρίς ενοχές

Μην πεις ποτέ

Περίμενα τι μέρα να αντιδράσεις και βρήκες λόγο να με προσπεράσεις
Ζωές σε δυο παράλληλες γραμμές πλημμυρισμένες τύψεις δίχως αντιρρήσεις

κάνεις πως δεν βλέπεις λέω αυτό που θες για κοίτα με στα μάτια
ορκίσου πως ποτέ μην πεις ποτέ

ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ

"Κι η φθινοπωριά μέσα μου κι έξω
νοτιάς φυσάει ανιαρός
Ναι το ξέρω, είχα πει θ' αντέξω
μα δεν βοηθάει κι ο καιρός"

Μα συγνώμη, καιρός είναι αυτός; Φτάνει πια.... Θέλουμε πίσω την άνοιξη.... Ξέρετε, αυτήν με τις αμυγδαλιές, τα κοντομάνικα, το γρασίδι, τις βόλτες στη θάλασσα, τα φραπέ.... Και κυρίως τον έρωτα και τις αντιστάσεις μας πιο χαλαρά.... Και να είσαι καλά χαλιέσαι με τον καιρό έτσι, όχι εγώ που κουβαλάω και τρεις πίκρες.....

Ο ΜΑΗΣ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΙΚΑ

"Ο Μάης είναι μουσική από παλιό τραγούδι

από κλαδί ροδακινιάς και από λεύκας χνούδι

δεν έχει Λάμδα ούτε Ρο στη γλώσσα να βουλιάζει

είναι από Άλφα καθαρό κι όταν γελάς σου μοιάζει…"

Τι ωραία που τα γράφει ο Ηλίας Κατσούλης και τι ωραία που τα τραγουδά ο Παντελής Θαλασσινός.....

Ο Μάης μου όμως σήμερα ξύπνησε με μανιώδεις ανέμους, βρέχει λάσπες και έκρυψε τον ήλιο πίσω από κάτι σύννεφα γκρίζα....

Όλα γκρι.... Έξω και μέσα.....

ΖΗΣΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ...

Έβλεπα ψες τον μαραθώνιο συλλογής χρημάτων στο MEGA, για τη δημιουργία ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά. Πολύς πόνος. Ξέρουμε οτι υπάρχει αλλά ξεχνάμε, μέχρι να δούμε τέτοιες εκπομπές και να θυμηθούμε όλα αυτά τα παιδιά που υποφέρουν, που πονούν. Όλους αυτούς τους γονείς που περνούν όλο αυτό το μαρτύριο δίπλα από τα παιδιά τους. Πώς αντέχουν; Πόση δύναμη χρειάζεται κάποιος για να αντέξει αυτές τις δοκιμασίες; Ελπίζω την επόμενη φορά που θα σκεφτώ κάτι "μικρό", κάτι ευτελές, κάτι χαζό, να θυμηθώ οτι υπάρχουν και πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από αυτά που με κάνουν να "πέφτω". Δόξα τω Θεώ έχουμε την υγεία μας.... Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε κάθε πρωί μόλις ξυπνήσουμε, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε. Και να λέμε σ' αγαπώ, και να αγκαλιάζουμε, και να ακούμε - κυρίως τα παιδιά μας - και να δίνουμε σημασία στο καθετί, μικρό και μεγάλο. Μόνο έτσι θα ζούμε τις στιγμές....

Τα αγαπημένα μου λουλούδια.... Ορχιδέες όλων των ειδών....

ΤΕΡΜΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ, ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΕΣΑ ...

Να 'μαστε πάλι εδώ .... παρέα. Ένα σαββατοκύριακο ψιλοχάλια ήταν αυτό που πέρασε. Ουδέτερο, ψυχρό, αδιάφορο... Τίποτα να μένει στο μυαλό πέρα από την πίκρα... Άλλες δύο μέρες πέρασαν... Άκουσα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο και με άγγιξε : "Αφού η ζωή είναι επαφή, είναι η γεύση κι η αφή... Η ζωή είναι εκεί που δε μετράει η λογική, είναι ο ήχος της φωνής σου να μου λέει στο ακουστικό σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ ..."

ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ...

Η Παρασκευή είναι η κατ' εξοχήν δύσκολη μέρα της εβδομάδας στη δουλειά μου. Κι ενώ έχω πάαααρα πολύ δουλειά, κι ενώ το Pc μου κολλάει ανυπόφορα και το έβαλα να τρέξει ένα σκανάρισμα, αποφάσισα να δημιουργήσω blog... Καλή μέρα διάλεξα ε; Από καιρό με έτρωγε η ζήλια για τα blogs που κατά καιρούς διαβάζω... Δεν πάω να μιμηθώ, έναν τρόπο να κρατώ ημερολόγιο και να εκτονόνωμαι λεκτικά ψάχνω κι εγώ!
Καλή αρχή λοιπόν...