ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΘΑ ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ....

Είχε αρχίσει να ιδρώνει και έλεγε να κάνει ένα διάλειμμα να ξεκουραστεί. Κοίταξε το ρολόι: 14.26. Εντάξει είχε ακόμη ώρα πολλή μπροστά της. "Το πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι...." τραγούδησε και χαμογέλασε... Όντως στις 20.00 έπρεπε οπωσδήποτε να είναι στον Πειραιά. Μία ώρα προσπαθούσε να φτιάξει τη βαλίτσα! Δεν πειράζει, αξίζει τον κόπ, σκέφτηκε και αποφάσισε τελικά να μην κάνει το διάλειμμα. Έριξε μια ματιά σ' αυτά που ήδη είχε βάλει μέσα: Παρεό, μαγιώ, τζην, μπλουζάκια, κάτι παλιά φορεματάκια που αγαπούσε πολύ... "Τι άλλο πρέπει να πάρω;", αναρωτήθηκε και γύρισε ξανά προς την ντουλάπα. Εσώρουχα! Είχε ξεχάσει τα εσώρουχα! Γελώντας έβαλε όλα τα "αγαπημένα" και άνετα εσώρουχα της. "Ωραία! Τελειώσαμε με την ένδυση" είπε φωναχτά. Η μελωδία του κινητού της την ξάφνιασε. Ο Αλέξης! "Έλα μωρο!", ακούστηκε η σέξι φωνή του από την άλλη άκρη της γραμμής. "Ετοιμάζω τα πραγματά μου", είπε εκείνη και ο τόνος της έδειχνε οτι ήθελε να δικαιολογηθεί. "Θα σε έπαιρνα τώρα τηλέφωνο", συνέχισε. "Εντάξει κοριτσάκι" την καθησύχασε ο Αλέξης, και οι δύο αυτές λέξεις του έκρυβαν ένα χαμόγελο απο κείνα που την έκαναν να πέφτει ξερή! "Λοιπόν! Θα τα πούμε στο εκδοτήριο στις 8 ακριβώς! Έτσι;". "Ναι", απάντησε εκείνη μονολεκτικά. "Μη μου πεις οτι μετάνιωσες..." είπε εκείνος με ολοφάνερη απογοήτευση. Είχε άραγε μετανιώσει; Ούτε και η ίδια μάλλον δεν ήξερε. "Όχι", απάντησε και πάλι με μία μόνο λέξη κάνοντας τον πραγματικά να ανησυχήσει. "Στις 8 θα είμαι εκεί. Η απόφαση είναι δική σου." Της έστειλε ένα μεγάλο φιλί που ταξίδεψε αστραπιαία μέσα απο καλώδια και κεραίες και έφτασε στα αυτιά της για να την κάνει να τιναχτεί από ανατριχίλα.
Έκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε μηχανικά να γεμίζει τη βαλιτσούλα της με τα υπόλοιπα. Κάτι σανδάλια, ένα βιβλίο, τα καλλυντικά της και 2-3 cd. Έκλεισε το φερμουάρ βιαστικά και την έβαλε στην άκρη. Άνοιξε ένα συρτάρι στο ντουλάπι της και πήρε κάτι χαρτιά απο μέσα. Γύρισε για μια στιγμή πίσω - σαν να δίστασε - πήρε τη τσάντα της, πήρε τη βαλίτσα της κι έκλεισε απαλά πίσω της την εξώπορτα. "Πήρε το μετρό για Πειραιά" όπως λέει και το τραγούδι. Καθώς έτριζε ο συρμός στις γραμμές, έτριζαν όλα μέσα της. Ο Αλέξης σε πρώτο φόντο. Η γνωριμία τους. Τα πρώτα αγγίγματα. Τα πρώτα λόγια. Οι πρώτες εξομολογήσεις. Κι έπειτα αυτή η μανία που είχαν ο ένας για τον άλλον. Δεν χόρταιναν να είναι μαζί. Η εξοικείωση, ο έρωτας, το πάθος και ο πόθος που δεν έσβηνε μέσα τους. Οι τρυφερές τηλεφωνικές τους συνδιαλέξεις, οι φλογερές τους συζητήσεις.... Έκλεισε τα μάτια. Ο συρμός μπήκε κάτω από τη γη. Σκοτάδι και έξω και μέσα της. Κύλησε ένα δάκρυ που το σκούπισε βιαστικά. Έβαλε τα γυαλιά ηλίου......

"Γύρισες αγάπη μου;" άκουσε την ώρα που άνοιγε την εξώπορτα. "Πήρα φαΐ απ' έξω. Το μωρό κοιμάται εδώ και δυό ώρες...."
Έσπρωξε τη βαλίτσα κάτω από τον καναπέ κι έτρεξε να χωθεί στην αγκαλιά του.
"Είχες πολλή δουλειά ε;" είπε και της χαμογέλασε... "Γιώργο...." πρόλαβε να του πει και έσκυψε στον ώμο του για να κρύψει το λυγμό που ανέβηκε στο λαιμό της........